anıt

öyle hasretle yağıyordu ki yağmur
sokak ortasında bir biz kalıyorduk

insanlar telaşlı, insanlar aceleciydi

damlalar o kadar kendinden emin
damlalar o kadar başına buyruk
damlalar o kadar vurdumduymazdı

biz meraklı, heyecanlı ve yoksulduk

ve bir sahil kasabasında güpegündüz
tepemizde kuş kakaları varmışçasına
sanki yıllardır oradaymışçasına
aldırış etmeden öpüşebiliyorduk

son damlasıydı bu düşen dudağımıza
devrilmiş şişesinden gençliğimizin
içmemişiz hiç, tatmamışız hatta
akıyor içimize bir ömürlük sarhoşluk