buyurdular büyüdük

-bu hikaye bişey adamın hikayesi değildir, ama bişey adamdan daha 'bişey' daha 'adam' bi bişey adamın hikayesidir.-

yazı gelir; ıslıkla çalınan bir türkü gibi dudaklara, bir kaç damla yaş gibi yanaklara... çoğu zaman o kadar anidir, rahatlatıcıdır; ama bekliyorsa eğer yazı, bilin ki çok tehlikelidir. bir fotoğraf, bir haber, bir ileti bekliyordur büyüttüğü acısına başlık olması için. ve kelimelere dökülmediyse de o yazı çoktan yazılmaya başlanılmıştır.

bir ilişkiyi içindekiler hızlı ya da yavaş bir şekilde tüketirler, bazı şeylerin anlamı kalmaz karşılıklı olarak ama dışardan sürekli ümitle dua eden birisi o kadar kolay tüketemez içindeki düğünü, düğünde çalacak şarkıyı, en güzel hediyeyi, boy boy mutlulukları, asla doğmayacak olan yeğenlerini...

bazı şarkılar vardır dostlar, artık dinlenemez, bazı kıyafetler vardır artık giyilemez, bazı mekanlar vardır artık gidilemez, bazı yürekler vardır artık dokunulamaz; bazı eller, bazı saçlar bazı dudaklar kadar uzaktır artık. vuslat tekrar dönmek üzere bir ada vapuruna binmiş, fakat asla geri dönmemek üzere ufkun arkasındaki küçük sahil kasabasına doğru devam etmiştir çünkü.

kırık kalbini onarmak için 'bişey adam' dan yanlış öneriler alan 'daha bişey adam' suçsuzdur. çoğu zaman bir yanlışı düzeltmek için çok daha büyük ve telafisi olmayan yanlışlar yapılır ve büyümek bundan başka bişey değildir aslında.

küçüktün, mutluydun sonra o geldi daha mutlu oldun. hiç gitmeyecekmiş gibi yaşadın mutluluğu, sınırlarını zorladın. ondan sonra elinde kalan sadece sınırları sonuna kadar zorlanmış bir boşluktu. dolacak mıydı? soru komikti, ama cevap o şarkıdaki gibi ömür uzatan değil ömür kısaltan bir cevaptı.

amacımız yaraları deşmek değil, kendi iç huzursuzluğumuza bir ilaç aramaktı sadece. ama büyümek bize sunulmuş bir seçenek değildi ki, buyurdular büyüdük, büyüdüler yazdık.